Tine Embrechts

Voor Tine Embrechts is haar deelname aan ‘De Expeditie: Groenland’ een ervaring om nooit meer te vergeten. Hoewel ze er de eerste dagen niks aan vond, genoot ze uiteindelijk toch van de pracht en praal dat de natuur haar te bieden had.

En ondanks de zware tocht en de moeilijke momenten, heeft Embrechts toch geprobeerd om te allen tijde zichzelf te blijven. Want dat vindt ze erg belangrijk.

“Maar in eender welk programma waarin ik al zat, liet ik maar een bepaald stukje van mezelf zien en dat is die showbizzkant: de happy Tine. In De Expeditie doe ik natuurlijk mee als Tine en kon ik niet anders dan me kwetsbaar opstellen. In het begin was ik enthousiast en supersociaal, zoals iedereen me waarschijnlijk kent. Maar na een tijdje zal je zien dat ik wel wat rustiger word en minder behoefte had aan continu babbelen met iedereen”, zegt ze in Flair.

Tine blijkt altijd positief te blijven, hoe moeilijk de omstandigheden soms ook waren. En daar werd Viktor Verhulst toch af en toe eens gek van.

“Ik zei blijkbaar heel vaal dat ik iets mooi vond. Het is gewoon minder evident om als volwassene de schoonheid in dingen te blijven zien, dus ik vind het wel tof dat ik dat nog steeds in mij heb. Ik kreeg dat mee van mijn ouders, zij zitten ook zo in elkaar. Je kan niet altijd kiezen wat je overkomt in het leven, maar zien wat er wél mooi is, helpt me om zo naar de wereld te blijven kijken. Anders gaan je mondhoeken automatisch naar beneden, want de wereld is nu eenmaal een plek met veel miserie.”

Het ging niet zo goed met Tine Embrechts. De actrice was het vuur eventjes kwijt en stond niet echt nog gelukkig in het leven. Haar deelname aan ‘De Expeditie’ kwam op het juiste moment.

Het programma bracht eventjes wat rust in haar leven en ondanks de zware toch kon ze genieten van wat me-time.

“Ik heb geleerd dat ik gerust eens tijd voor mezelf mag nemen. Er was ook geen contact met het thuisfront. Ik had thuis duidelijk afgesproken dat er echt iets heel ernstigs moest zijn voor ze de productie mochten contacteren. Als een van mijn kinderen mij écht nodig had, zou ik het eerste vliegtuig naar huis hebben genomen”, klinkt het in Dag Allemaal.

Maar ondanks het gebrek aan contact met het thuisfront genoot Tine met volle teugen van de expeditie.

“Er kwam leegte in mijn hoofd. Ik was één met de natuur, dat vond ik zo ontroerend mooi. Voor ik vertrok was ik overprikkeld, maar ineens voelde ik alleen maar geluk. Ik dacht: ‘Wat een fijn leven heb ik!’ Dat klinkt supermelig, maar dit is echt een cadeau dat ik gekregen heb.”

Het is voor Tine Embrechts niet makkelijk om 2 generaties kinderen op te voeden. Dat was ook af te leiden uit de eerste aflevering van ‘De Expeditie: Groenland’. Daar slaakte ze bijna een soort van wanhoopskreet.

“Wanhoop was het niet, het is mijn eigen keuze geweest. Dat is de consequentie van kinderen te hebben met een lange pauze ertussen. Een peuter en een kleuter hebben op je 28ste en later op je 45ste: het verschil is wezenlijk. Dat vraagt véél energie. Je noden zijn ook anders. Als je moeder wordt, ben je helemaal gericht op het geluk van je kinderen, en wordt dat je eigen geluk. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat je daarbij jezelf niet mag vergeten”, zegt Tine in Dag Allemaal.

De twee oudsten hebben hun mama niet meer zo fel nodig, maar de 2 kleinsten natuurlijk wel. Embrechts kreeg steeds meer en meer het gevoel dat ze tekort schoot voor iedereen.

“En ook mijn echtgenoot wil ik niet verwaarlozen. Allez, ik wil niet zeuren, want nogmaals, het was mijn eigen keuze. Maar je kan niet van elke keuze op voorhand goed de impact inschatten.”

Tine Embrechts is één van de acht BV’s die deelnamen aan het Play 4-programma ‘De Expeditie: Groenland’, waarin ze onder begeleiding van twee ervaren gidsen de 164 kilometer lange Arctic Circle Trail aflegden.

Maar al tijdens de eerste nacht van de expeditie heeft de actrice doodsangsten uitgestaan: “Omdat ik niet wist dat we op bevroren meren zouden slapen”, vertelt ze in Story. “Ik had schrik dat we door het ijs zouden zakken. Als kind had ik daar al vaak nachtmerries over. Geen idee waar die op gebaseerd zijn. Alleszins, het lijkt mij een verschrikkelijke dood”, zegt Tine.

“Dus tijdens die eerste nacht heb ik zitten huilen en brullen van paniek. Ik hoorde dat ijs kraken. Niet stilletjes, maar superluid. Ik heb dan mijn tentpartner Jinnih Beels wakker geschud en zij heeft mij proberen te kalmeren, wat op zich ook wel gelukt is. En ik heb die angst uiteindelijk wel overwonnen, omdat we bijna elke nacht op een bevroren meer sliepen”, besluit Tine.