Pauline Slangen

Hoewel het voor Pauline Slangen niet hoeft, komt ook haar liefdesleven af en toe in de media. Toch is zij van het idee dat iedereen haar maar moet laten doen, want ze is nog jong.

Maar als er dan toch iets geschreven wordt, dan stoort haar dat niet. Ze kan het gelukkig allemaal goed van zich afzetten.

“Niet dat ik mijn emoties verstop. Als ik moet wenen, ween ik. Maar ik sta sterk in mijn schoenen, kan alles snel een plaats geven. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik veertien was, ik heb vrij snel mijn plan moeten trekken. Op school was het ook niet altijd makkelijk, sommige kinderen lachten mij uit toen ik aan ‘The Voice Kids’ deelnam. Maar het heeft me sterker gemaakt. En nu haal ik veel voldoening uit wat ik doe”, zegt ze in Dag Allemaal.

Pauline denkt ook wel eens na over de toekomst en dan ziet ze ook dat ze later wel eens moeder wil worden. Het liefst van een aantal kinderen.

“Maar da’s verre toekomst. Ik ben zelf ergens nog een kind. Of liever: een jongvolwassene. Ik heb andere dromen. Het Sportpaleis vullen, solo. Of misschien presenteren, al weet ik niet of dat met mijn Limburgse accent kan. Hoewel, tegenwoordig moet het niet meer zo afgelikt zijn. Ik zie me ook wel als coach bij ‘The Voice Kids’, dat zou cool zijn. Maar die vraag heb ik nog niet gekregen.”

Wie aan vakantie denkt, denkt aan rust, genieten, niet te veel stress, hopelijk genietend van wat mooi weer en vooral volledig uitgerust terugkeren naar huis.

Dat is ook wat Pauline Slangen verwacht van een vakantie. Deze zangeres is nog even op reis voor ze een drukke zomer tegemoet gaat, maar van uitrusten lijkt maar weinig sprake te zijn.

De zangeres laat zien dat ze ook aan haar conditie werkt op reis. Zo gaat ze regelmatig lopen in het zonnetje.

Slangen moet natuurlijk in topconditie zijn voor de vele optredens die haar de komende maanden staan te wachten. Optreden doet Pauline natuurlijk heel graag, maar of ze dat lopen ook echt zo leuk vindt, dat betwijfelen we. Bij het filmpje staat immers geschreven ‘Afzien’.

Hopelijk loont het de moeite, Pauline!

Toen Pauline Slangen amper 18 was, ging ze al het huis uit. Ze had een vriend en ging samenwonen met haar vriend. Toen de relatie tussen hen voorbij was, na twee jaar, verhuisde ze naar Antwerpen.

“Nu woon ik samen met mijn tourmanager Frederikke. We zijn ‘roommates’, het is zo’n beetje alsof ik op kot zit. Zij en ik maken heel veel plezier samen. Maar ik denk niet dat ik hier altijd blijf wonen. Antwerpen is tof, maar ik ben liever in de natuur. En in een appartement wonen is ook niet ideaal voor mijn hondje Louis, een teckel. Hij woont nu vooral bij mijn ex. We zijn nog goede vrienden. Ik ben echt geen ruziemaker”, glimlacht Pauline in Nina.

Liefdesverdriet, het is voor niemand plezant en het doet ongelooflijk veel pijn. Maar gelukkig voor Pauline heeft ze met haar ex geen ruzie.

“Hij komt nog vaak bij mijn papa eten, en naar mijn optredens. We delen ons hondje nog, zoals gezegd. Ik vind: we hebben elkaar ooit graag gezien, dus waarom zouden we ruziemaken? Dat is allemaal zever. We zijn gewoon uiteengegaan omdat we niet meer verliefd waren.”

Toen Pauline Slangen veertien jaar was, gingen haar ouders uit elkaar. Niet meteen de meest makkelijke leeftijd om je ouders te zien scheiden. Ze zat middenin haar puberteit en had ook nog eens problemen op school. Het werd allemaal wat veel.

“Op die leeftijd besef je wat er gebeurt, en ben je een tijdlang boos op de ene of de andere ouder. In het begin heb ik het heel lastig gehad met de scheiding. Maar vrij snel heb ik me aangepast. Na een week bij mama kon ik een week naar papa, en omgekeerd: dat had wel zijn charmes. En nu zit het gelukkig zeer goed tussen hen. Onlangs had ik een eerste optreden in Lommel, waar ik opgegroeid ben, en zijn mijn ouders samen komen kijken. Heel gezellig. Maar ik mis het warme nest wel. Dat is een litteken dat nooit helemaal heelt, denk ik. Maar anderzijds: ouders die altijd ruziemaken? Dat is ook niet leuk. Vandaag heeft mama haar plekje, papa heeft zijn plekje, en iedereen is gelukkig”, zegt Pauline in Nina.

Je ouders zien scheiden, het heeft voor veel jongeren een impact op hoe zij kijken naar liefde en relaties. Maar Pauline hoopt het anders te doen.

“Ik hoop vooral dat ik, mocht ik later ooit kinderen hebben, mijn nestje wél kan houden. Dat ik zo’n kind een warme thuis kan geven, voor altijd. Ik vind het altijd zo mooi als ik van die gezinnen zie waar de ouders nog samen zijn. Maar bon, zeg. Kinderen! Ik? Dat is nog een ver-van-mijn-bedshow!”

Heel veel ouders willen toch echt wel dat hun kinderen een diploma halen voordat ze hun dromen gaan najagen. De ouders van Pauline Slangen niet.

“Ze hebben mij en mijn drie jaar oudere broer altijd vrijgelaten. Ze steunen me, maar ze bemoeien zich niet. Ze weten: Pauline regelt haar eigen zaakjes wel. Ze zouden nooit zeuren over studeren, omdat ze gezien hebben dat dat mij niet gelukkig maakte”, vertelt Pauline in Nina.

Pauline en haar broer zijn twee handen op één buik. Ze kwamen als kind goed overeen en nu nog altijd. Ze hangen vaak met elkaar aan de telefoon.

“Ik heb tien jaar bij de scouts gezeten, ik was zo’n halve jongen in scoutsuniform en hield ervan om op kamp te gaan. Ik had nooit barbies, ik speelde met de blokken en het speelgoed van mijn broer, en ik was altijd in de bomen aan het klimmen en aan het ravotten. Een meisjesmeisje? Ben ik nooit geweest. Ook vandaag niet. Ik maak me wel graag mooi, maar diep vanbinnen blijf ik die kwajongen. Ik heb een heel leuke kindertijd gehad, ook al gingen mijn ouders uiteen toen ik veertien was.”