Toen Debbie, de zus van Rani De Coninck overleed, was Rani heel erg boos. Ze heeft meermaals tot God gebeden om haar zus terug te brengen en haar mee te nemen. Iets wat natuurlijk nooit gebeurde. En daar is Rani lang boos om geweest.
“Ik kon dat niet aanvaarden. Ik wou niet leven. Ik voelde me schuldig omdat ik er wel nog was. Ik ademde, ja, maar dat was het ook wel zo’n beetje. Ik ging naar school en ik ging naar huis. Dat was mijn leven. Mijn zus verliezen maakte me mentaal op slag tien jaar ouder. Ik vond geen aansluiting meer bij mijn klasgenoten en dacht: over welke onbenulligheden zijn jullie bezig? Het heeft heel lang geduurd voor ik weer wat positiviteit kon vinden”, vertelt ze aan De Morgen.
Rani denkt dat het vooral door haar zus kwam dat ze plots weer wat positiviteit kon vinden n het leven. Alsof er een stemmetje in haar hoofd sprak.
“Als ik ze hoorde zeggen: ‘En nu is ’t gedaan hè, kleine, jij gaat hier niet voor mijn ogen ook een beetje sterven. Draai die knop om.’ En dat is exact wat ik heb gedaan. Sindsdien leef ik ook voor haar en voor mijn nichtje of neefje dat nooit levend ter wereld is gekomen. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben en neem haar overal mee naartoe.”
