Er zijn helaas heel wat vrouwen die een miskraam moeten verwerken. Het geluk over de zwangerschap verdwijnt als sneeuw voor de zon en het koppel gaat een soort van rouwproces door.
Voor veel vrouwen voelt het ook een beetje als falen, voor Eveline Cannoot was het vooral een gevoel van onmacht tegenover de natuur.
“Ik neem mezelf niks kwalijk, ik kan mezelf dus ook niks verwijten. Wat wel zo is, is dat het me opvalt dat dat trauma je lichaam ontregelt en nog lange tijd kan nazinderen. Ik heb onlangs een soundhealing met klankschalen gedaan en die trillingen weekten al de opgekropte emoties in mijn lichaam los. Met name in mijn hart en mijn buik. Tijdens die trance voelde ik pijnen waarvan ik dácht dat ze verwerkt waren. Je kan dan zeggen dat ik ‘maar’ elf weken zwanger was, maar het was wel een zieltje dat bij ons wilde zijn. Die miskraam heeft duidelijk meer impact gehad dan ik zelf had ingeschat”, vertelt ze in Primo.
Eveline raakte opnieuw zwanger en beviel van een zoontje Mack. Maar die bevalling duurde maar liefst 16 uur. En dat doet Cannoot ook eens nadenken of ze dat er nog een keer voor over zou hebben bij een tweede kindje.
“Het was een emotionele rollercoaster en ik heb enorm afgezien, maar tezelfdertijd verkeerde ik ook in een roes. Dat de bevalling zolang geduurd heeft, was te wijten aan het feit dat ik veel te vroeg ben beginnen persen. Terwijl ik nog geen tien centimeter ontsluiting had en dat liefst twee uur lang… onverantwoord eigenlijk. Maar ik vond het ook een romantische ervaring. Ik vond het de max dat Stijn in de verloskamer aan mijn zijde stond. Hij heeft de bevalling gefilmd, maar tot op de dag van vandaag verzekert hij me ‘dat het beter is dat ik er nog niet naar kijk”
