Een leven zonder pijn, het is totaal onbekend voor Elisabeth Lucie Baeten. Al zolang ze leeft heeft ze altijd wel pijn gehad en dat is soms behoorlijk zwaar. Maar een woord als pijnpatiënt vindt ze verschrikkelijk.
“Omdat ik geen patiënt wil zijn. Een jaar geleden ben ik in een tijdspanne van zes maanden vijf keer geopereerd aan die fistel. Toen was ik geen volwaardige mens meer: ik was een patiënt, en ook niet meer dan dat. Een patiënt met thuisverpleging, met onderzoeken, narcose, zware pijnstillers. Ruimte voor iets anders was er niet in mijn hoofd. Er was alleen die pijn – geen plezier, geen boosheid, geen trots, geen angst. Ik praatte ook niet meer, of toch amper, en kon aan niemand uitleggen hoe het voelde”, zegt Elisabeth in Humo.
Voor haar man Vincent was het ook moeilijk om te begrijpen wat ze echt voelde. Hij kon er zich moeilijk iets bij voorstellen.
“Op dit moment voelt het alsof iemand met een mes in mijn darmen aan het steken is’: kun jij je daar iets bij inbeelden? Ik mag hopen van niet.”
